در جستجو 1

حتی از دیدگاه پیش پاافتاده­ترین چیزهای زندگی، هر آدمی یک ذات منسجم ساخته پرداخته نیست که برای همه یکسان باشد و او را به همان سادگی بتوان شناخت که قرارداد یا وصیتنامه­ای را می­شود خواند؛ شخصیتهای اجتماعی ما ساخته­ی فکر دیگران است.

بدون شک سوانی که خانواده­ی من پیش خود ساخته بودند، به دلیل بی­خبریشان انبوهی از جزییات زندگی محفل­نشینی او را کم داشت که موجب می­شد کسان دیگری با دیدن او چهره­اش را در قلمرو برازندگیهایی ببینند که در بینی خمیده­اش، آنگونه که در مرزی طبیعی پایان می­گرفت؛ ولی از طرف دیگر خانواده­ی من توانسته بودند در قالب آن چهره­ی خالی و جادار عاری از حیثیتی که باید می­داشت و در ژرفای آن چشمان کم بها داده شده، ته­مانده­ی گنگ و خوشایند – نیمی خاطره و نیمی فراموشی – ساعتهایی از بیکاری را انباشته کنند که با هم، در دوره­ی همسایگی روستاییمان، پس از شام هر هفته گرد میزِ بازی باغچه می­گذراندیم.

در جستجوی زمان از دست رفته، کتاب اول، مارسل پروست، ترجمه مهدی سحابی، نشر مرکز، 82

این نگاههای ناهمسان هیچکدام به­تنهایی واقعیت ندارند. در این قسمت داستان راوی نگاه خانواده­اش را با نگاه دیگران مقایسه می­کند و آنها را سازنده­ی شخصیت اجتماعی سوان می­داند. در صفحات بعدی چندین بار با تقابل بین این دو دیدگاه – تحقیرکننده و تحسین­آمیز – مواجه می­شویم، که هیچگاه همدیگر را تکمیل نمی­کنند، بلکه دو یا چند شخصیت کاملا مجزا را از سوان در ذهن شخصیتهای دیگر داستان می­سازند. می­توانیم با شخصیتها همراه نشویم، این برداشتها را نزدیک به توهم بیابیم و مثل راوی بگوییم شخصیت یک ذات منسجم نیست و سوان را بی­اعتنا به هر دو نگاه ببینیم؛ ولی در ادامه همین برداشتهای پرخطا در رفتار دیگران نسبت به سوان تاثیر می­گذارند و به او منفعت و ضرر می­رسانند.

سوان خودش را چگونه می­بیند؟ اگر فرض کنیم خود سوان سوان را می­شناسد، یعنی آنچه از خود می­داند محدود به آشنایی با عادتها و ویژگیهای خودش نیست و می­تواند این ویژگیها را در یک اندام منسجم ببیند، باز مواجه است با رفتارهای دیگران که شناختهای متناقض و ناقص آنها را پیش چشم سوان می­آورد و بر او تاثیر می­گذارد. سوان خاطرات متفاوتی از سوان دارد که در یک تعریف نمی­گنجد. او هم در به خطا رفتن با دیگران متفاوت نیست، او هم خودش را مثل یک حقیقت نمی­شناسد، تا دیروز فکر می­کرد چیزی را می­داند و امروز می­فهمد که نمی­دانسته. فردا هم به این نتیجه می­رسد که امروز در اشتباه بوده.

در این دنیا صفتها نامعتبر و گزافه­اند، تنها با قید می­توانیم حالت یک کنش را به صفت انتزاعی و خارج از تجربه تشبیه کنیم. آن وقت هم باید سرمان را از شرم پایین بیندازیم، یا در یک پیشامد مشخص آنقدر از قیدها و نمادهای متنافر و متقاطع استفاده کنیم که شخصیتی نامنسجم بسازیم. تنها زمانی واقعا در اشتباهیم که فکر کنیم به انسجام رسیده­ایم و اشتباه نکرده­ایم.  

The Velveteen Rabbit

"What is REAL?" asked the Rabbit one day, when they were lying side by side near the nursery fender, before Nana came to tidy the room. "Does it mean having things that buzz inside you and a stick-out handle?"

"Real isn't how you are made," said the Skin Horse. "It's a thing that happens to you. When a child loves you for a long, long time, not just to play with, but REALLY loves you, then you become Real."

"Does it hurt?" asked the Rabbit.

"Sometimes," said the Skin Horse, for he was always truthful. "When you are Real you don't mind being hurt."

"Does it happen all at once, like being wound up," he asked, "or bit by bit?"

"It doesn't happen all at once," said the Skin Horse. "You become. It takes a long time. That's why it doesn't happen often to people who break easily, or have sharp edges, or who have to be carefully kept. Generally, by the time you are Real, most of your hair has been loved off, and your eyes drop out and you get loose in the joints and very shabby. But these things don't matter at all, because once you are Real you can't be ugly, except to people who don't understand."...

From: The Velveteen Rabbit or How Toys Become Real 

MargeryWilliams

Rural Electrification Project

I was trying to describe you to someone a few days ago. You don't look like any girl I've ever seen before.
I couldn't say "Well she looks just like Jane Fonda, except that she's got red hair, and her mouth is different and of course, she's not a movie star..."


I couldn't say that because you dont look like Jane Fonda at all.


I finally ended up describing you as a movie I saw when I was a child in Tacoma Washington. I guess I saw it in 1941 or 42, somewhere in there. I think I was seven, or eight, or six.


It was a movie about rural electrification, a perfect 1930's New Deal morality kind of movie to show kids. The movie was about farmers living in the country without electricity. They had to use lanterns to see by at night, for sewing and reading, and they didn't have any appliances like toasters or washing machines, and they couldn't listen to the radio. They built a dam with big electric generators and they put poles across the countryside and strung wire over fields and pastures.


There was an incredible heroic dimension that came from the simple putting up of poles for the wires to travel along. They looked ancient and modern at the same time.


Then the movie showed electricity like a young Greek god, coming to the farmer to take away forever the dark ways of his life. Suddenly, religiously, with the throwing of a switch, the farmer had electric lights to see by when he milked his cows in the early black winter mornings. The farmer's family got to listen to the radio and have a toaster and lots of bright lights to sew dresses and read the newspaper by.


It was really a fantastic movie and excited me like listening to the Star Spangled Banner, or seeing photographs of President Roosevelt, or hearing him on the radio "... the President of the United States... "


I wanted electricity to go everywhere in the world. I wanted all the farmers in the world to be able to listen to President Roosevelt on the radio....


And that's how you look to me.






Richard Brautigan,

Revenge of the Lawn

That is my name

I guess you are kind of curious as to who I am, but I am one of those who do not have a regular name. My name depends on you. Just call me whatever is in your mind.

If you are thinking about something that happened a long time ago: Somebody asked you a question and you did not know the answer.

That is my name.

Perhaps it was raining very hard.

That is my name.

Or somebody wanted you to do something. You did it. Then they told you what you did was wrong- “Sorry for the mistake,”- and you had to do something else.

That is my name.

Perhaps it was a game that you played when you were a child or something that came idly into your mind when you were old and sitting in a chair near the window.

That is my name.

Or you walked someplace. There were flowers all around.

That is my name.

Perhaps you stared into a river. There was somebody near you who loved you. They were about to touch you. You could feel this before it happened. Then it happened.

That is my name.

Or you heard someone calling from a great distance. Their voice was almost an echo.

That is my name.

Perhaps you were lying in bed, almost ready to go to sleep and you laughed at something, a joke unto yourself, a good way to end the day.

That is my name.

Or you were eating something good and for a second forgot what you were eating, but still went on, knowing it was good.

That is my name.

Perhaps it was around midnight and the fire tolled like a bell inside the stove.

That is my name.

Or you felt bad when she said that thing to you. She could have told it to someone else: Somebody who was more familiar with her problems.

That is my name.

Perhaps the trout swam in the pool but the river was only eight inches wide and the moon shone on iDeath and the watermelon fields glowed out of proportion, dark and the moon seemed to rise from every plant.

That is my name.

.

Richard Brautigan, From the book “In watermelon sugar” 1968

.

به گمانم از خودت می­پرسی من کیستم، ولی من یکی از آنهایی‌ام که نام عادی ندارند. نام من به تو وابسته است. هر جور به ذهنت می­آید صدایم کن.

اگر درباره‌ی چیزی که خیلی وقت پیش اتفاق افتاده فکر می‌کنی: کسی از تو سوالی پرسید و تو جوابش را نمی‌دانستی.

نام ِ من همان است.

احتمالا باران ِ خیلی تندی می‌بارید.

نام ِ من همان است.

یا کسی از تو کاری خواست. تو انجامش دادی. بعد به تو گفتند کاری که کردی اشتباه بود - "در مورد اشتباه متاسفم" - و باید کار دیگری می­کردی.

نام ِ من همان است.

احتمالا بازی‌یی بود که وقتی بچه بودی می‌کردی یا چیزی بی­دلیل به ذهنت آمد، وقتی پیر بودی و روی یک صندلی نزدیک پنجره نشسته‌بودی.

نام ِ من همان است.

یا در جایی قدم می­زدی. دور و برت پر از گل بود.

نام ِ من همان است.

احتمالا به یک رودخانه خیره شدی. نزدیکت کسی بود که دوستت داشت. نزدیک بود که لمست کنند. می‌توانستی قبل از وقوع حسش کنی. بعد واقع شد.

نام ِ من همان است...

...

از کتاب " در قند هندوانه "، ریچارد براتیگن

In the Cathedral

.

.

کشيش گفت:« درباره ی دادگاه خودت را فريب می دهی. در نوشته هايی که در پيشگفتار قانون می آيند، آن فريب اين طور وصف شده است: ء

جلوی قانون دربانی ايستاده است. مردی روستايی پيش اين دربان می آيد و تقاضای ورود به قانون می کند. ولی دربان می گويد که فعلا نمی تواند به مرد راه دهد. مرد فکری می کند و می پرسد که آيا پس بعداً اجازه خواهد يافت وارد شود. دربان جواب می دهد: (ممکن است، اما نه فعلا.) از آنجا که در منتهی به قانون هميشه باز است و دربان کنار می کشد، مرد خم می شود تا از تا از ميان در ورودی توو را نگاه کند. دربان که اين را می بيند، می زند زير خنده و می گويد:(اگر اين همه برايت کشش دارد، سعی کن بدون اجازه ی من بروی توو. اما توجه کن که من نيرومندم. و من فقط فروترين دربانم. از تالاری به تالاری، دربانهايی دم هر در ايستاده اند، يکی نيرومندتر از ديگری. وقيافه ی مرد سوم جوری است که من خودم تاب ديدنش را ندارم.)....ء

مرد روستايی تصميم می گيرد که صبر کند تا اجازه ی ورود بگيرد و روزها و سالها نزد نگهبان به انتظار می نشيند تا هنگام مرگ. پيش از مردنش، همه ی آنچه در تمام مدت اقامتش تجربه کرده است در ذهنش به صورت يک سؤال خلاصه می شود که هنوز از نگهبان نپرسيده است...[می پرسد:] (همه می کوشند که به قانون دست يابند؛ پس چطور می شود که در همه ی اين سالها جز من هيچ کس به طلب ورود نيامده؟) دربان پی می برد که مرد به پايانش نزديک می شود و شنواييش را از دست می دهد، پس در گوشش نعره می کشد که: جز تو هيچ کس نمی تواند وارد اينجا شود، چون اين در تنها برای تو بود. حالا می روم و می بندمش ...ء

برگرفته از محاکمه اثر کافکا

Tu risa

نان را از من بگير ، اگر می خواهی

هوا را از من بگير ، امّا

خنده ات را نه

بخند بر شب

بر روز ، بر ماه

بخند بر پيچاپيچ خيابانهای جزيره

بر اين پسر بچه ی کمرو که دوستت دارد

امَا آنگاه که چشم می گشايم و می بندم

آنگاه که پاهايم می روند و باز می گردند

نان را ، هوا را

روشنی را ، بهار را

از من بگير

امَا خنده ات را هرگز

تا چشم از دنيا ببندم

پابلو نرودا

.

 .

Fat, balding and talentless

Charlie is upset because he is convinced he is worthless. Fat, balding, sweaty and talentless

I'm pathetic, I'm a loser. I have failed, I am panicked. I've sold out, I am worthless, I... What the fuck am I doing here? What the fuck am I doing here? Fuck. It is my weakness, my ultimate lack of conviction that brings me here. Easy answers used to shortcut yourself to success. And here I am because my jump into the abysmal well - isn't that just a risk one takes when attempting something new? I should leave here right now. I'll start over. I need to face this project head on and...

Do I have an original thought in my head? My bald head. Maybe if I were happier my hair wouldn't be falling out. Life is short. I need to make the most of it. Today is the first day of the rest of my life. I'm a walking cliché. I really need to go to the doctor and have my leg checked. There's something wrong. A bump. The dentist called again. I'm way overdue. If I stop putting things off I would be happier. All I do is sit on my fat ass. If my ass wasn't fat I would be happier. I wouldn't have to wear these shirts with the tails out all the time. Like that's fooling anyone. Fat ass. I should start jogging again. Five miles a day. Really do it this time. Maybe rock climbing. I need to turn my life around. What do I need to do? I need to fall in love. I need to have a girlfriend. I need to read more and prove myself. What if I learned Russian or something, or took up an instrument. I could speak Chinese. I'd be the screenwriter who speaks Chinese and plays the oboe. That would be cool. I should get my hair cut short. Stop trying to fool myself and everyone else into thinking I have a full head of hair. How pathetic is that. Just be real. Confident. Isn't that what women are attracted to? Men don't have to be attractive. But that's not true. Especially these days. Almost as much pressure on men as there is on women these days. Why should I be made to feel I have to apologize for my existence? Maybe it's my brain chemistry. Maybe that's what's wrong with me. Bad chemistry. All my problems and anxiety can be reduced to a chemical imbalance or some kind of misfiring synapses. I need to get help for that. But I'll still be ugly though. Nothing's going to change that.

ADAPTATION